شعر

هوای جنون

دوبـــاره پَــر کشیـــده غــزل در هــوای جـنــون

دوبــاره قـصّــه ای دگـــر از مــاجـرای جـنـــون

دوبــاره قـافیـه هـا دســت بــــه دســـتِ تقـدیرم

کشیــده نقـــشه ی دلـــتنگـی از بــرای جـنـــون

اگــرکــه شـعـــر مــن از جـنـس خاطــره نـیست

قـــدم نـهـــاده تـرانـه بــه جــای پـــای جـنـــون

بـــه رنــگ غـصّـــه و غــم کشـیده اسـت خـطی

از ابتـــدای جــنــون تـــا بـه انتــهـــای جـنـــون

جـزیـــره ی دلـم اکـنــون اسـیـــر گردابـی ست

و مـــی وزد امــــواج غـصّــــه از ورای جـنـــون

از آن زمــان کـه شـــعـر تـــرا شـبـانـه می خوانم

دل - آشنای غروب اسـت, سـر - آشنـای جنـون

ببیـن چــه منـظره ای پرتـو اَت بـــه اشـکـــم داد

که خـوش نمـا شده چون عاشقــانـه هـای جنـون

چه سازی خوش صداتر از صدای صحبت عشق؟

که سوز دل شـده است مـرهـم صــدای جـنـــون

دوشنبه – 28 اسفند 1385 – ساعت 6 عصر

شعر از ابراهیم کشاورز صفری