یک حادثه ویران کرد

یک حادثه ویران کرد

در خـانـه ی دلتنـگـی لـه گشـتـه ام و بــی هــوش

آوار تـــریــن دیــوار از ثــانـــــیه هــا بـــر دوش

قصــر دل مــن اکنــون ویــرانـه ی تنــهایی سـت

آوار تــــر از آوار , خــامــوش تــر از خــامـوش

یک حـادثـه ویران کـرد ,

                                    - آن چیـست؟

                                                        - نمی دانم

یـا مـنظره ای در چشـم یـا زمــزمـه ای در گـوش

آوَخ کـه در ایـن سـرمـا یــخ کـرده و تــَب دارم

غـرق ِ عـرقـم از تـب, وز بـاده ی غـم در جـوش

امشب که غمـش بــا مـن در خانه ی تنهایی ست

در پـرده و در خـلـوت, گـیرم بــه بــر و آغـوش

بــا اشک در آمیــزم صــد بوسـه بر او هـر چنــد

از بوسـه ی بی مهـرش شد گونـه ی من مخروش

جمعه – 18 اسفند 1385

ساعت 1 ظهر

شعر از ابراهیم کشاورز صفری